Publicystyka

Pierwsza gra z wyzwania, całkiem niezły pecetowy indyk. Informacje o wyzwaniu: K52 Tomasz Był Sam I gdy był sam, to grało się świetnie. Rozgrywka polega na pokonywaniu prostych logicznych zagadek, przejście prostego poziomu, dojście do wyjścia, wszystko to słuchając ciepłego głosu narratora. Potem zaczęło pojawiać się coraz więcej postaci do grania. Każdą z nich trzeba po kolei sterować i dojść do odpowiedniego miejsca, po drodze pomagając sobie nawzajem (dając na sobie stanąć, odbijając się, przenosząc przez wodę, i tak dalej). Problem w tym, że granie samym Thomasem było całkiem przyjemne, ale też i nudne. Sterowanie trzema postaciami naraz było ciekawsze, wprowadzało trochę bałaganu i zmuszało do myślenia, wtedy było najlepiej. Ale gdy trzeba przenieść 8 postaci po kolei lub naraz na dr...

Najlepszym być naprawdę chcę, jak nigdy dotąd nikt, zdać muszę ważny test, przejść wreszcie wszystkie z nich… no, przynajmniej 52. Już od dwóch lat uczestniczę w drobnym wyzwaniu mającym na celu ukończenie 52 gier w ciągu jednego roku – czyli około jeden tytuł na tydzień. Udział w tym wyzwaniu dopiero uświadomił mi, że w prawie w ogóle nie kończę gier. Rozgrzebuję, bawię się parę godzin, potem przeskakuję na kolejny tytuł. Jestem też dużym fanem roguelike’ów, co oznacza wiele godzin spędzonych w grach które nie mają (właściwie) końca. Udział w tym wyzwaniu pozostaje dla mnie więc pretekstem, a głównie chcę usprawnić kończenie tytułów, chcę nauczyć się wysiadywać przy jednej grze do samego końca. Oczywiście, nie zaliczam odpalania gier, które ukończyłem w 90% i kończenie i...